De 4 fases van het moederschap

Fase 1: de cocon

Overheersend in deze fase is het gevoel dat alles opeens in functie van dat kleine wonder staat: slaap, lichaam, kleding, voeding, hersenen,… En die grote liefde en verantwoordelijkheid is erg overweldigend. Ik had mijn cocon nodig om alles terug een plaatsje te geven.

Kenmerken van deze fase:

Rustig eten? Ik denk het niet, natuurlijk heeft die kleine uk altijd honger net wanneer het eten warm is.

Ergens naartoe gaan? Niet zonder een valies en onhandige Maxi-Cosi op de arm.

Afspreken met vriendinnen? Ok dan, ik probeer zeker mijn aandacht langer dan 5 milliseconden op hun verhaal te houden.

Vandaag zou ik eens … stop maar met denken, vandaag is het plan mijn kind te voorzien van zijn basisbehoeften. Punt. En dat is voldoende.

Aandacht voor mijne man? Waarom?

Fase 2: terug beginnen werken

Onze dochter had last van reflux en ik was doodblij dat ze op 7 maanden zes uur had doorgeslapen. Je kan dus al raden hoe ik op het werk stond na 5 maanden slapeloze nachten.

Kenmerken van deze fase:

Werken? Oh, laat me toch alsjeblief wat langer thuis! Mijn hersenen hebben SLAAP nodig, geen extra uitdaging.

Je moet zo hard zoeken om je goed te voelen op je werk zonder je schuldig te voelen als mama. Bijna al mijn energie ging naar het zoeken van die balans.

Fase 3: terug genieten van een sociaal leven

De werk-mamabalans is er in die mate dat je tegen je vriendinnen kan zagen over de afwezigheid van die balans. Het fijne van de fase is dat afspreken en me-time al wat vaker lukt. Mijn hersenen bleken ook opnieuw voldoende opgewarmd om echt naar anderen te kunnen luisteren. Af en toe herkende ik een sprankeltje van mijn oude zelf.

Kenmerken van deze fase:

Genieten van je gezin, je job, je vriendinnen.

Op een avond zonder kinderen toch praten over je kinderen.

Vooral niet te laat gaan slapen. Altijd is er wel een soort van dreigende gedachte: “Om 5u30 moet je opstaan dus niet té lang blijven hangen”.

Fase 4: uit de pampers

De laatste fase heb ik net ontdekt. En ik voel dat sommige vrouwen in mijn omgeving er ook in zitten. Onze kleinste gaat naar school sinds januari. Dus opeens heb ik woensdagvoormiddag tijd voor mezelf. Bovendien hebben mijn kinderen intussen een zekere zelfstandigheid waardoor ik niet van ’s ochtends tot ’s avonds aan het moederen, voederen of verzorgen ben.

Kenmerken van deze fase:

Het gevoel dat je opnieuw aan jezelf mag denken. Super! Wacht even… Hoe doe je dat nu weer?

Opeens kan ik gesprekken met mensen voeren wanneer ik ergens ben met de kindjes. Ik besefte dat ik voordien bijna geen gesprekken meer begon omdat er altijd wel eentje wou eten of wegliep of iets in zijn mond stak of huilde of niet wou slapen of zijn mama nodig had of samen wou tekenen of een verhaal wou vertellen of een liedje wou zingen…

Zoeken naar wat je zelf nog wil doen in je leven, samen met anderen plannen maken en je leven in handen nemen.

Praten met vriendinnen komt weer op de voorgrond. Serieuze gesprekken maar ook om te gibberen, onnozel te doen en bucketlistjes te maken. Zalig! Dus ik ga binnenkort walvissen spotten, hoe zot is dat ;)